عشق روی خَرپُشته

بعد از نَود شب، اجرای نمایش دوستان بامحبت تمام شد.

در خانه‌ی رضای عزیز من کوله‌بار اجرای سنگین نمایش را پایین می‌گذاشتم و او قهوه‌ی تُرک درست می‌کرد. گفت: «واقعاً تکلیف این پرسوناژها چه می‌شود؟»

سوال عجیبی بود. مگر این شخصیت‌ها را ما نساختیم؟ ولی رضا نگران آیندده‌شان بود.

گفت: «یک چیزی بنویس که عشق در آن‌ها بماند و در خانه‌ی سالمندان نمیرند.»

من هم نگران شدم. واقعاً چه عاقبتی در انتظارشان بود؟ 

و نتیجه‌ی آن دلواپسی شد نمایش عشق روی خَرپشته.